O książce: 2019 / Wiele napisano o wojnie toczącej się w latach 1991–1993 na terenie byłej Jugosławii. Różni autorzy: historycy, dyplomaci, wojskowi. Różne gatunki: wspomnienia, badania, dziennikarstwo. Wydaje się, że wszystko zostało już szczegółowo opisane, ułożone na półkach z metkami i szyldami. Niemniej jednak książka Borysa Zemcowa wyróżnia się na „półce jugosłowiańskiej”. I nie tylko dlatego, że został napisany „w pierwszej osobie” przez uczestnika tych wydarzeń, rosyjskiego ochotnika, który osobiście z bronią w ręku pomagał Serbom w obronie ich Wiary, Historii, Kultury. Główną cechą tej książki jest jej najwyższa szczerość. Bez retuszu i połysku autor opowiada o wojnie, łącznie z jej najbardziej brzydkimi stronami, o osobliwościach ludzkich zachowań w tej wojnie, nie upiększając niczego i nie szczędząc sobie całkowicie organicznej kontynuacji tematu „Rosyjscy ochotnicy w wojnie serbskiej ” znalazła się w książce. Książka ta jest wspomnieniami autora na temat barbarzyńskiego bombardowania Belgradu przez NATO w 1999 roku. I tutaj znów wszystko jest w pierwszej osobie, wszystko opiera się wyłącznie na tym, co zostało osobiście zobaczone i przeżyte, czasem z bezwzględną szczerością. Autor unika budowania, stara się nie dokonywać szerokich uogólnień i daleko idących wniosków. Niemniej jednak książka ta jest ważnym dokumentem epoki, uczciwym świadectwem wydarzeń, których ostateczną ocenę wystawi Historia..